Τι είναι οστεοπόρωση; Η οστεοπόρωση είναι χρόνια πάθηση του μεταβολισμού των οστών, κατά την οποία παρατηρείται σταδιακή μείωση της πυκνότητας και της ποιότητάς τους, ώστε αυτά με την πάροδο του χρόνου να γίνονται πιο εύθραυστα και λεπτά. Έτσι προκαλείται αυξανόμενος κίνδυνος κατάγματος των οστών, καθώς μειώνεται η ανθεκτικότητα και η ελαστικότητά τους. Το κάταγμα μπορεί να συμβεί σε οποιοδήποτε μέρος του σώματος αλλά κυρίως οστεοπορωτικά θεωρούνται τα κατάγματα της σπονδυλικής στήλης, της λεκάνης και των ισχίων, του καρπού και του ώμου. Για να γίνει ένα κάταγμα σε ένα οστεοπoρωτικό οστό δεν χρειάζεται μεγάλη κάκωση. Ένα κάταγμα ισχίου μπορεί να συμβεί μετά από μία απλή πτώση ενώ ένα κάταγμα στην σπονδυλική στήλη αρκετές φορές γίνεται σιγά –σιγά χωρίς να το αντιληφθεί ο ασθενής.

Το σπερμοδιάγραμμα αποτελεί μία από τις βασικότερες εξετάσεις στον έλεγχο γονιμότητας. Πραγματοποιείται κυρίως όταν ένα ζευγάρι αποφασίζει να τεκνοποιήσει ή και σε παθολογικές καταστάσεις που μπορεί να επηρεάσουν την ποιότητα ή την ποσότητα του σπέρματος στον άνδρα. Τα τελευταία στατιστικά στοιχεία καταδεικνύουν τη σπουδαιότητα της εξέτασης καθώς το 20% της υπογονιμότητας οφείλεται αποκλειστικά στους άνδρες, ενώ συμμετέχουν και σε ποσοστό 30-40% μαζί με τις γυναίκες.

Η αρτηριακή υπέρταση (ΑΥ) προσβάλλει το 25% του ενήλικου πληθυσμού παγκοσμίως και ο επιπολασμός της αναμένεται να αυξηθεί κατά 60% έως το 2025 προσβάλλοντας συνολικά 1.5 δισεκατομμύριο ανθρώπους. Μέχρι την ηλικία των 45 ετών οι άντρες εμφανίζουν υψηλή αρτηριακή πίεση (ΑΠ) συχνότερα σε σχέση με τις γυναίκες. Στις ηλικίες 45-54 ετών τα ποσοστά αντρών και γυναικών εξομοιώνονται και μετά την ηλικία αυτή οι γυναίκες πάσχουν από ΑΥ πιο συχνά σε σχέση με τους άνδρες. Όσον αφορά στις φυλετικές διαφορές, οι μαύροι πληθυσμοί ξεπερνούν τα όρια της ΑΠ πιο συχνά και σε μεγαλύτερο βαθμό από ότι οι λευκοί πληθυσμοί.

Οι παρακεντήσεις υπό καθοδήγηση υπερήχων βρίσκονται σε χρήση για τουλάχιστον δυο δεκαετίες, αλλάζοντας πλήρως τα δεδομένα και τις δυνατότητες της διαγνωστικής προσέγγισης χωροκατακτητικών εξεργασιών σε διάφορα όργανα και παρέχοντας δυνατότητα ταυτοποίησης των βλαβών σε αυτά, πριν την εκτέλεση οποιασδήποτε χειρουργικής παρέμβασης για την οριστική θεραπεία .

Είναι η όμορφη σύζυγος του ήλιου, που παίρνει το χρώμα από τη λάμψη του, συμπληρώνει με τη δυναμική της παρουσία το θεραπευτικό ζευγάρι της φύσης.

Η παθοφυσιολογία και η επίπτωση των καρδιαγγειακών νοσημάτων διαφέρουν μεταξύ γυναικών και ανδρών όπως υποδηλώνουν οι παράγοντες κινδύνου και οι κλινικές εκδηλώσεις. Ο κυριότερος παράγοντας που διαφοροποιεί τις γυναίκες από τους άνδρες, είναι τα οιστρογόνα τα οποία έχουν ποικίλη δράση σε διάφορα όργανα του γυναικείου σώματος. Η επίδραση των οιστρογόνων στο καρδιαγγειακό σύστημα μπορεί να είναι άμεση στο αγγείο, ή να εμφανίζεται μέσω των μεταβολών των παραγόντων κινδύνου, όπως της αρτηριακής πίεσης, του σωματικού βάρους, της αντίστασης στη δράση της ινσουλίνης, του λιπιδαιμικού προφίλ και των αιματολογικών παραγόντων. Τα αποτελέσματα των μελετών, σχετικά με την ορμονική κατάσταση των γυναικών οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι τα οιστρογόνα έχουν προστατευτική δράση κατά της αθηρογένεσης, δηλαδή στο σχηματισμό της αθηρωματικής πλάκας στα αγγεία και κατ’ επέκταση στην εμφάνιση κλινικών εκδηλώσεων από το καρδιαγγειακά σύστημα (στεφανιαία νόσος ή αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο). Η εμμηνόπαυση (παύση της προστατευτικής δράσης των οιστρογόνων) και η ηλικία είναι δύο από τις βασικές καταστάσεις που οδηγούν στην αυξημένη θνησιμότητα των στεφανιαίων συμβαμάτων στο γυναικείο φύλλο. Έτσι αν και οι γυναίκες προστατεύονται κατά τη διάρκεια της εμμήνου ρύσης από έμφραγμα του μυοκαρδίου, το πρόβλημα δεν εξαλείφεται αλλά αναβάλλεται. Το δε τίμημα της αναβολής είναι η μεγαλύτερη θνησιμότητα συγκριτικά με τους άνδρες.

Η απόφαση για τη δημιουργία οικογένειας αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα και πιο καθοριστικά βήματα στη ζωή ενός ζευγαριού....

Η πρώτη περιγραφή του σακχαρώδη διαβήτη είναι καταγεγραμμένη σε αιγυπτιακό πάπυρο (1,550 πΧ) και αναφέρεται ως <<η νόσος με την πολυουρία, χωρίς πόνους αλλά με λιποσαρκία>>. Η πρώτη ονομασία του διαβήτη δόθηκε από τον Αρεταίο (120-200 μΧ) γιατρό από την Καππαδοκία .Έδωσε στη νόσο το όνομα Διαβήτης από το ρήμα <<διαβαίνω >> εξαιτίας του ότι το νερό που πίνει ο ασθενής <<διαβαίνει >> αναλλοίωτο το σώμα .Πριν από αυτή την ονομασία κυριαρχούσε ο όρος <<Δίψα ή Διψάκο >> από το όνομα φιδιού που το δάγκωμά του έφερνε ακατάσχετη δίψα ανάλογη με αυτή που αισθάνονται οι ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη. Τον 6οαιώνα μ.Χ. περιγράφεται για πρώτη φορά η κλασσική τριάδα συμπτωμάτων που ταυτίζεται με την ύπαρξη σακχαρώδη διαβήτη (δηλ. πολυφαγία, πολυδιψία, πολυουρία) και επίσης τότε αναγνωρίζεται ο κληρονομικός χαρακτήρας της νόσου. Ιδιαίτερα ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι το 30% των ασθενών που έχουν προσβληθεί από σακχαρώδη διαβήτη δεν το γνωρίζουν .Η άγνοια αυτή έχει σαν αποτέλεσμα να παραμένουν για χρόνια στο αίμα υψηλά τα επίπεδα σακχάρου και κατά συνέπεια και λιπιδίων (λόγω ανώμαλου μεταβολισμού τους ). Η κατάσταση αυτή οδηγεί σε μικροαγγειοπάθεια που βλάπτει όλα τα ζωτικά όργανα .Επίσης οι ασθενείς που δεν ελέγχουν σωστά το διαβήτη τους δεν αντιλαμβάνονται ότι προοδευτικά εγκαθίστανται βλάβες στα αγγεία τους και όταν πια εκδηλωθούν συμπτώματα από τα όργανα του σώματος οι βλάβες είναι πια μη αναστρέψιμες.